“Σε ευχαριστώ για το έργο που κάνεις μαζί μου.
Χθες ένιωσα ένα άνοιγμα της αναπνοής μου. Μπήκα εκ νέου στο δρόμο για το σώμα μου.
Νομίζω ότι αυτό είναι το σωστό μονοπάτι που συνοδεύει την πνευματική πορεία μου.
Αυτή η σειρά συνεδρίων είναι πλούσιες και εύφορες εκπαιδεύσεις.
Ένα παράθυρο άνοιξε στο πως έχω ένα σώμα και το μυαλό άπληστα θέλει να είναι σε θέση να μπει στο σπίτι.
Η δουλειά αυτή μου μαθαίνει να επικοινωνώ με λόγια. Η ζωή μου γεμίζει με λόγια με τα οποία μου αρέσει να μοιράζομαι τις ιδέες και τα συναισθήματά μου. Με αυτά τα λόγια υπάρχει ενέργεια που πάντα πίστευα ότι προέρχεται από τον εγκέφαλό μου, σαν να ήταν ένα ξεχωριστό τμήμα του σώματός μου.
Σήμερα πήρα ενέργεια χωρίς λόγια και το σώμα μου το κατάλαβε, σαν να προέρχεται από ιδέες και συναισθήματα. Νέα ισορροπία, νέα αρμονία, αισθάνθηκα πιο ομοιογενής. Αισθάνομαι ότι δίνεις πολύ ενέργεια, καλά ελεγχόμενη, πολύ θετική.
Η ενέργεια που μένει σε μένα σε ευχαριστεί για αυτήν την εμπειρία.”
“Με την ευκαιρία της ερώτησης μιας φίλης με την οποία είχα μια συνεδρία σε πισίνα, αισθάνομαι την ανάγκη να καταγράψω κάποιες εμπειρίες μου με τη Ζωή και το Ενσώμα.
Η Σοφία στην πισίνα με ρώτησε αν είχα παλιότερα κάνει χορό γιατί παρατήρησε ότι το σώμα μέσα στο νερό έδειχνε ευέλικτο και με θετική ανταπόκριση στα αγγίγματα της. Εγώ γέλασα και της είπα ότι με τον χορό δεν είχα καμία σχέση. Μου άρεσε να βλέπω τους άλλους να χορεύουν αλλά εγώ είχα πάντα βαριά κίνηση και ήμουν αγύμναστη.
Με λίγα λόγια η σχέση μου με ότι είχε να κάνει με την ελευθερία της κίνησης του σώματος ήταν ανύπαρκτη.
Από την εφηβεία μου είχα μία σκολίωση η οποία με την πάροδο των χρόνων και σε συνδυασμό με την κύφωση που χτίστηκε σιγά – σιγά ήταν ιδιαίτερα εμφανής, και μετά τα 50 μου δημιουργούσε τεράστια προβλήματα κυρίως με πόνους, αλλά και αισθητικά. Εξ αιτίας του αυχένα είχα ζαλάδες και πόνους. Η δεξιά μου ωμοπλάτη απέκτησε περιαρθρίτιδα και τενοντίτιδα με αποτέλεσμα να ακινητοποιείται το χέρι από τους πόνους και εν τέλει να χρειαστεί να αφαιρεθεί το υγρό από γιατρό για να μπορώ να χρησιμοποιώ στο ελάχιστο το χέρι μου.
Με όλη αυτή λοιπόν την προίκα ξεκίνησα ατομικές συνεδρίες με τη Ζωή, πριν 6 χρόνια.
Δεν ήξερα τίποτα για τη δουλειά της παρά μόνο ότι δεν ήταν κλασική γυμναστική και αυτό ήταν κίνητρο για μένα μια και η εμπειρία μου τότε από την γυμναστική δεν ήταν καλή.
Όταν ξάπλωσα για πρώτη φορά στο πάτωμα, κατάλαβα και εγώ η ίδια το μέγεθος της παραμόρφωσης του σώματος μου.
Χρειάστηκαν πολλά μαξιλάρια για να μπορώ να μείνω ανάσκελα χωρίς να υποφέρω από τον πόνο της πλάτης του αυχένα και της μέσης. Το πιο εντυπωσιακό για μένα ήταν ότι έπρεπε να μπει μαξιλάρι στην αριστερή πλευρά της πλάτης για να μπορεί να ισορροπήσει το σώμα χωρίς να γέρνει αριστερά και για να μειωθεί ο πόνος.
Στην όρθια στάση το σώμα είχε στροφή προς τα αριστερά και τα δάχτυλα των ποδιών μου ήταν μαζεμένα σαν να προσπαθούσα να γραπωθώ από το πάτωμα και η λεκάνη μου ήταν σε ακινησία.
Στο περπάτημα, το βήμα μου ήταν πολύ φοβισμένο, αβέβαιο και στεγνό σαν «φανταρίστικο».
Αυτά είναι μόνο λίγα που αφορούν μόνο το σώμα. Υπήρχαν και τα ψυχολογικά μπλοκαρίσματα που βοηθούσαν την δυσκινησία μου με διάφορα «πρέπει» και «μη» που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία.
Στη διάρκεια αυτών των χρόνων συνεργασίας με τη Ζωή σε ατομικές και ομαδικές συνεδρίες, η άρθρωση του ώμου μου επανήλθε στα φυσιολογικά της χωρίς πόνους και δυσκινησία, μέσα στους πρώτους 6 μήνες. Η κύφωση έχει σχεδόν εξαφανιστεί, η στάση του σώματος έχει αλλάξει αισθητά (αυτό το ακούω κυρίως από δικούς μου ανθρώπους που με γνωρίζουν από την παιδική μου ηλικία) καθώς επίσης αισθητά έχει αλλάξει και η ψυχολογία μου. Η αναπνοή μου έχει απελευθερωθεί και λειτουργεί σαν παυσίπονο αλλά και σαν παυσίλυπο.
Έχω την αίσθηση ότι χρόνο με το χρόνο μέσα από το Ενσώμα μαθαίνω να ακούω και να σέβομαι τις ανάγκες του σώματος μου (που πάντοτε μου μιλούσε αλλά εγώ δεν το άκουγα μέχρι που άρχισε να κραυγάζει με τους δυνατούς πόνους και με ξεκούφανε) και αυτό με αποζημιώνει με λιγότερους πόνους και μεγαλύτερη ευελιξία και ευεξία.
Το Ενσώμα είναι ένας από τους φωτεινούς δρόμους που διάλεξα στην ενήλικη ζωή μου για να με συνδέσουν με τα καλά κομμάτια της παιδικής και εμβρυακής μνήμης του σώματος μου μια και η αλήθεια όλων μας βρίσκεται κάπου εκεί βαθιά στην κυτταρική μας μνήμη. (Να και ο χορός στο νερό…..ίσως και στη στεριά…)
Ευχαριστώ πολύ Ζωή για την καθοδήγηση, ευχαριστώ πολύ Ενσώμα. Κάνεις θαύματα!!!!!”
“Η πρώτη μου συνεδρία με τη Ζωή ήταν περίπου πριν από έξι χρόνια, όταν το σώμα μου ήταν στα όρια της κατάρρευσης με σοβαρά προβλήματα με το γαστρεντερικό μου σύστημα. Κοιτάζοντας πίσω, μετά από έξι χρόνια, μπορώ να δω και να εκτιμήσω πόσο έχει αλλάξει από τότε το σώμα μου και κατά συνέπεια και η ζωή μου.
Έμαθα πώς να είμαι συνειδητή με το σώμα μου, πώς να το ακούω και να παρατηρώ όλα τα μηνύματα που μου στέλνει. Και έπειτα, με βάση όλα αυτά, άρχισα να προσαρμόζω τις συνήθειες μου σε σχέση με το πώς βαδίζω, κάθομαι, στέκομαι και σκέφτομαι, τις ασυνείδητες και αυτοματοποιημένες συμπεριφορές που δημιουργούν δυσφορία στο σώμα μου, και όλα τα πράγματα που είχα συνηθίσει να ανέχομαι. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι την ολότητα του σώματος μου και πως τα όργανα και τα μέρη αλληλοεπηρεάζονται.
Αυτά συνέβησαν σταδιακά μέσω της αυτοπαρατήρησης που η Ζωή με ενθάρρυνε να κάνω, με την ήρεμη, υπομονετική, και υποστηρικτική παρουσία της . Μέσα από τις ατομικές συνεδρίες και τα ομαδικά μαθήματα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τις ακούσιες εντάσεις που δημιουργούσα, με εργαλεία την παρατήρηση, το χορό, το παιχνίδι και την κίνηση, τη συνειδητή αναπνοή. Ανακάλυψα ξανά την χαρά της κίνησης και του χορού, έτσι όπως την αισθάνεται ένα παιδί. Ξεκίνησα να παίζω και πάλι!
Το πιο εκπληκτικό πράγμα του Ενσώμα για μένα, είναι ότι δίνει τα εργαλεία για να θεραπεύσει κανείς τον εαυτό του, και να διατηρήσει την υγεία του, να δουλέψει με τις εντάσεις και τις συνήθειές του. Η Ζωή καθοδηγεί μαλακά και με φροντίδα, δουλεύει με το σώμα ενώ συγχρόνως ενθαρρύνει την συμμετοχή σου στη διαδικασία, έτσι ώστε να έχεις ενεργό ρόλο, και όχι να είσαι ένας παθητικός δέκτης. Μ’ αυτό τον τρόπο ανακαλύπτεις πράγματα για το σώμα σου και για τον εαυτό σου.
Μέσα από αυτήν τη πολύτιμη δουλειά με το Ενσώμα, συνειδητοποίησα ότι έχουμε τη δυνατότητα για αυτοθεραπεία. Αυτά ήταν υπέροχα νέα για μένα, δουλεύοντας με τα μπλοκαρίσματα μου σε όλα τα επίπεδα, δεν πήρα ξανά φάρμακα για το στομάχι μου. Η αντίληψή μου για το σώμα μου άλλαξε, καθώς και η αντίληψη και η ευαισθησία μου για τους άλλους . Έμαθα ότι το σώμα μας έχει τη δική του σοφία και άρχισα να εμπιστεύομαι τη σοφία αυτή.
Σ’ ευχαριστώ Zωή για αυτό το όμορφο ταξίδι!”
“Δεν είχα καταλάβει ότι έσφιγγα πολύ το σώμα μου προσπαθώντας να είμαι ευθυτενής κι έτσι το κακοποιούσα προσθέτοντας πόνους στη μέση, στον αυχένα και πονοκέφαλους. Έμαθα να το χαλαρώνω κι έτσι οι μυς μου χαλάρωσαν και το σώμα μου έγινε πιο ευκίνητο.
Συνειδητοποίησα τη λάθος κίνηση μου όταν κάθομαι κι όταν προχωράω γιατί ένοιωσα το σώμα μου. Οι πόνοι λιγόστεψαν, το σώμα μου το νοιώθω πιο ζωντανό, κινούμαι πιο ελεύθερα, χωρίς ένταση και για αυτό μπορώ να κινούμαι γρήγορα και ελαφρά μαζί. Το κυριότερο είναι ότι ένοιωσα την αναπνοή μου, την παρακολούθησα, έπαιξα μαζί της και τώρα όταν έχω άγχος, θυμό, ένταση μια αυθόρμητη μεγάλη εισπνοή και μια εκπνοή με ήχο μου προκαλεί μια διαφορετική, αισιόδοξη και χαλαρή διάθεση, ακόμη κι έναν όμορφο ύπνο!”